ஒரு விளக்கும் இரண்டு கண்களும்

ஒரு விளக்கும் இரண்டு கண்களும்

இருளை பயத்துடன் கடந்து செல்லும் ஒருவன் சத்தமாய் பாடல் பாடிக் கடப்பதைப் போன்றதே சமூகம் குறித்த நம்பிக்கையை படைப்பாளன் எழுதுவது!

அன்பென்றோ, புரிதல் என்றோ அறம் சார்ந்த முன் மொழிதலேதான் படைப்பாளன் வைக்கும் ஒற்றைத் தீர்வாகின்றது.

தன்னை அச்சுறுத்தும் நெருக்கடிகளிலிருந்து எழுத்தாளன் எழுதி எழுதித்தான் மீள வேண்டியுள்ளது.

புதுமைப்பித்தனும், மாண்ட்டோவும் சமூக அக்கறையோடு எடுத்தாண்ட கதைக் களன்களை நம் காலத்தின் அரசியல் புரிதல்களோடு உதயசங்கர் எடுத்தாண்டுள்ளார்.

அவர்கள் எழுதிய அதே நெருக்கடிகள் இன்றைக்கும் பொருந்தி வருவது நம் காலத்தின் துரதிர்ஷ்டம் இவற்றையெல்லாம் தீர்த்து விடும் மந்திரக்கோல் எழுத்தாளன் வசம் இல்லையென்றபோதும் “இன்னும் தீர்க்காது இருக்கிறோமே” என்கிற குற்ற உணர்ச்சியை ஏற்படுத்தும் கதைகள் இவை.